„(…) Helena wraz z Józkiem i Miłkiem jeszcze raz uściskali każdego z mężczyzn, życząc im szczęśliwego powrotu do domu. Przed ich odejściem wręczyła im namiastkę rodzinnych stron – pakunki z chlebem i podpłomykami, które mocno ściskała przez całą drogę. Ich radość na widok tego niewielkiego podarku była nie do opisania. Na krótką chwilę pojawiła się w Helenie wiara, iż wszystko dobrze się zakończy, a oni wrócą cali i zdrowi do bliskich.
Żaden z maszerujących mężczyzn, żaden z gapiów stojący w tłumie i radośnie wiwatujący podczas defilady nie wiedział, co przyniesie przyszłość i czy spełnią się najgorsze przepowiednie. Nikt nie wiedział, co stanie się z ich bliskimi, przyjaciółmi, rodzinnymi stronami. Pozostawała wiara i nadzieja, że będzie dobrze.
Odchodząc, Staszek zaczął śpiewać na cały głos urywek z piosenki „Lwów jest jeden na świecie”.
Żaden z maszerujących mężczyzn, żaden z gapiów stojący w tłumie i radośnie wiwatujący podczas defilady nie wiedział, co przyniesie przyszłość i czy spełnią się najgorsze przepowiednie. Nikt nie wiedział, co stanie się z ich bliskimi, przyjaciółmi, rodzinnymi stronami. Pozostawała wiara i nadzieja, że będzie dobrze.
Odchodząc, Staszek zaczął śpiewać na cały głos urywek z piosenki „Lwów jest jeden na świecie”.
– Więc gdybym miał kiedyś urodzić się znów…
– Tylko we Lwowie! – dośpiewali pozostali.
Ludzie przyglądający się odchodzącym żołnierzom, spojrzeli w kierunku dochodzącego śpiewu, a na ich ustach pojawił się uśmiech. Niektórzy chichotali, inni komentowali zachowanie jej przyjaciół. Helena wraz z pozostałymi obserwowała, jak taka mała rzecz była w stanie tchnąć w ludzi odrobinę nadziei i radości w chwili takiej powagi.
Będąc w pół drogi, przyjaciele odwrócili się do nich i zasalutowali z szerokimi uśmiechami. Przez tę jedną chwilę znów byli młodzieńcami z dawnych lat.
– Do zobaczyska! – zawołała Helena, machając im na pożegnanie.
Stojąc na chodniku, obserwowali, jak ich bracia i przyjaciele, odchodzą. Jak stają się niewyraźnymi punktami, podobnymi do innych, by w końcu zniknąć im z oczu.
Żadne z nich nie przypuszczało, że to był ostatni raz, gdy dane im było spotkać się w tym gronie.”
- Wróć do mnie (tytuł roboczy) -
⌛️ Fotografia przedstawia mojego dziadka i zarazem jednego z bohaterów mojej powieści, Stanisława (w środku), wraz z braćmi. Zdjęcie zostało wykonane we Lwowie w ostatnich dniach sierpnia 1939r.
Małgorzata Mikos -
pisarka, poetka, dziennikarka. Tworzone przez nią historie przeplatają fikcję literacką z prozą życia, podbijając tym samym serca Czytelników.
0 komentarze